فنون کاربردی رویکرد سیستمی میلان

۱)تلویح مثبت

به زبان ساده، درمانگر میلانی در این فن، نیت رفتار بیمارگون فرد حاوی نشانه را به گونه ای مثبت بازخورد می دهد چرا که منجر به حفظ تعادل خانواده شده است.

به عبارت دیگر می توان گفت، تلیح مثبت نوعی از بازگویی رفتار خانواده است که مهم ترین کارکردش، افزایش انگیزه و کاهش مقاومت اعضای خانواده نسبت به تغییر و در ظاهر تجویز عدم تغییر است.

به عنوان مثال، اگر کودک از رفتن به مدرسه امتناع می کند و اعضای خانواده از او به عنوان فردی بیمار و نیامند تغییر یاد می کنند، درمانگر به خانواده خواهد گفت ” اینکه پسرتان به مدرسه نمی رود بخاطرآن است که همراه مادر تنهاش باشد”.

با کاربرد این عبارت، نیت رفتار بیمارگون (نرفتن به مدرسه) به گونه ای مثبت تعبیر شد. علاوه بر آن، فرد حاوی نشانه (کودک) برچسبی مبنی بر بیماری دریافت نکرد و تمامی اعضای خانواده در مشکل موجود (نرفتن به مدرسه) شریک دانسته شدند.

باتوجه به این مساله، اعضای خانواده در برابر تغییر، مقاومت کمتری خواهند داشت و از دیدگاه مقصر بودن کودک، به دیدگاه جمعی بودن مشکل وی می آورند.

۲) مراسمات آیینی

به زبان ساده باید گفت این فن در شرایطی کاربرد دارد که اعضای خانواده در حال استفاده از یک الگوی خشک، غیر منعطف و مشکل آفرین هستند اما نسبت به آن آگاه نیستند.

در چنین وضعیتی، خانواده نیازمند آن است که از نقش الگوهای رفتاری جاافتاده در تداوم مشکل آگاه شود و سپس نسبت به تغییر برانگیخته شود.

به عنوان مثال در شرایطی که والدین با رفتارهای خود در حال سردرگم کردن کودک هستند و نسبت به این مساله آگاهی ندارند، درمانگر از آن ها می خواهد تا به اجرای یک مراسم بپردازند.

براساس این مراسم، به مدت ۴ روز، در روزهای غیر عادی و ناآرام، مسئولیت انظباطی کودک به عده ی مادر است و پدر موظف است تا روابط آن ها را یادداشت کند و برعکس.

در باقی روزهای هفته نیز پدر و مادر به صورت خودانگیخته وغیر برنامه ریزی شده عمل خواهند کرد.

هدف از اجرای این فن آن است که پدر و مادر به صورت تلویحی نسبت به تاثیرنوع برخورد خود بر حالات کودک آگاه شوند و از طریق این اجرای آزمایشی، نسبت به تغییر الگوی رفتاری دایمی خود برانگیخته شوند.

۳)فرضیه سازی

نمی توان به عنوان درمانگر، به رویکرد میلان علاقمند بود و در عین حال از کارکرد فرضیه سازی در درمان غافل شد.

فرضیه سازی در این رویکرد به عنوان اساسی ترین بخش درمان است و عبارت است از دیدگاه خاص درمانگر در خصوص مشکل خانواده که پیش از شروع جلسه، در حین جلسه و پس از جلسه، مطرح، بررسی و از طریق سوالات حلقوی، ارزیابی می شود.

همانظور که گفته شد در این رویکرد، درمانگر نه به عنوان متخصص بلکه به عنوان فردی عادی و با “دیدگاه های منحصر به فرد خود”، وارد سیستم خانواده شده، نظرات اعضا در مورد مشکل موجود را می شنود و نظر مخصوص به خود را نیز ارایه می دهد.

خانواده در این گفتمان مختار است دیدگاه درمانگر را بپذیرد و یا به دیدگاه خود ادامه دهد.

انچه فرضیه سازی را ضروری می سازد آن است که اگر درمانگر میلانی بدون داشتن فرضیات خود وارد جلسه ی خانوادگی شود، ممکن است تحت تاثیر دیدگاه های خانواده قراربگیرد و منجر به تداوم مشکل شود.

بنابراین هدف از ایجاد فرضیه، ایجاد تغییر در سیستم خانواده و رسیدن به کارکرد مطلوب است.

آیا رویکرد سیستمی میلان برای من مناسب است؟

اصولا درمانگر میلانی فردی متخصص، زیرک، مقتدر و در عین حال بی طرف است.

از آنجا که اساس مداخلات میلانی بر “قصد تناقضی” استوار است می توان گفت افرادی به عنوان درمانگر، موفق خواهند بود .

بتوانند از کاناپه ی تخصص گرایی بلند شوند، به عنوان عضوی عادی، زیرک، هوشیار و در عین حال فعال وارد سیستم خانواده شوند و از “راهبردهای غیر مستقیم” به منظور تجویز تغییر استفاده کنند.

این رویکرد به دلیل پیچیدگی های تناقضی برای درمانگران تازه کار بسیار چالش برانگیز و نیازمند ممارست است.
بنابراین اگر ویژگی های شخصیتی خود را مناسب این رویکرد می دانید، می توانید با مطالعه ی منابع بیشتر، درمانگر میلانی موفقی شوید.

منبع:مشاوره-خانواده.com